Over Casa Linda
Ik was documentalist, kunstenaar, webdesigner, blogger. In 2013 landde ik op de bodem van de put. En daarna vond ik levenszin terug in shiatsu.
Mijn sleutelwoord is 'spelen', in de zin van nieuwsgierigheid, ontdekken, experimenteren, verwondering en inleven. Ik bak mijn eigen (zuurdesem) brood. Ik speel ukelele, ik zing graag. Ik houd van knutselen en van de natuur.
Casa Linda betekent in het Spaans 'mooi huis'. Naast de grap met mijn voornaam vind ik dit een passend beeld: dat van een huis met verschillende kamers, met elk hun eigen functie en sfeer. Die staan voor mijn verschillende interessegebieden, die toch met elkaar een verhaal vormen van beeldtaal, lichaamstaal, tekst.
Op mijn weblog schrijf (en fotografeer) ik vanuit verwondering over de natuur, de duinen, wandelen, kunst, en andere zaken die voorbijkomen en mij raken.
Casa Linda's Orakelrijk gaat over verschillende manieren om via een orakel tot inzicht te komen. Je kunt er online de kaart leggen met mijn zelfgemaakte TRC-spel.
Vroeger maakte ik nog wel eens een video, enkele staan op Vimeo.
Mijn formele curriculum vitae staat op LinkedIn.
Hieronder volgt een ander verhaal:
Chronisch moe
In mijn beleving ben ik mijn leven lang omgeven geweest door dynamische bejaarden, die stuk voor stuk actiever waren dan ik. Ik vroeg mij verbijsterd af waar ze al die energie vandaan haalden, terwijl ik me voortsleepte en na alles veel hersteltijd nodig had. Watje! Sinds kort weet ik dat ik altijd zwaar onderbehandeld ben geweest voor een B12-tekort, in mijn geval veroorzaakt door een auto-immuunziekte. Daar kwam in 2012 de ontdekking van een tweede auto-immuunziekte bij, in de vorm van een trage schildklier. Niet lang daarna sloeg het noodlot toe: mijn toch al wat aftakelende moeder werd opgenomen met een herseninfarct en vijf weken later overleed mijn zus. In 2013 was ik uitgeput van mijn ziektes, kapot van de rouw, en kiezen op elkaar in de weer om de zaken voor mijn moeder te regelen, alles na het overlijden van mijn zus af te handelen en twee huizen te ontruimen. Alles aan mij deed pijn.
Begin 2014 was het meeste afgerond. In plaats van eindelijk bij te trekken, ben ik volledig ingestort. Ik kon alleen nog maar daas op de bank hangen, zelfs douchen was vaak een te grote opgave. Met dank aan haptotherapie was ik halverwege 2015 zo ver opgeknapt dat ik eens per week Easy Yoga aankon, en de haptotherapie kon afsluiten.
Eind 2015 maakte ik kennis met shiatsu, mindblowing! Alsof mijn kabels uit de kronkels werden getrokken en doorstroomd. Van elke maand een shiatsubehandeling ging mijn vitaliteit pas echt vooruit. Zo ver zelfs, dat ik in 2017 de stap gezet heb om zelf aan de vierjarige opleiding tot shiatsutherapeut te beginnen. Een sprong in het diepe, want mijn conditie was relatief gezien nog ondermaats. Tot mijn verbazing haalde ik het eerste jaar, inclusief de module anatomie. Op mijn tandvlees, dat wel. Ook het tweede jaar haalde ik, maar het voelde veel zwaarder dan het eerste jaar, terwijl ik er nu geen extra module bij had. Of werk. En het geld raakte op. Ik had gedacht tijdens de opleiding alvast als shiatsumasseur aan het werk te gaan, maar ik bleef te moe om er iets naast te kunnen doen.
Dus vroeg ik half augustus 2019 met hangende pootjes een bijstandsuitkering aan. En vanaf toen ging het snel bergafwaarts. Ik moest steeds weer uitleggen waarom ik niet voor mezelf kon zorgen, bewijzen dat mijn geld echt op was, en het verhaal van mijn onvermogen, ziekte en verdriet keer op keer herhalen. Ik was kapot, overspannen, helemaal nergens meer. Het voelde of ik geen bestaansrecht had en alleen maar geld kostte. De uitkering werd mij toegekend, maar ik moest wel zo snel mogelijk re-integreren. Met shiatsu kon ik blijkbaar niet op korte termijn geld verdienen. De keuringsarts dacht dat ik maximaal 20 uur zou kunnen werken. Ik kreeg een intake bij het re-integratiebedrijf van de gemeente. De arbeidscoach die mijn intake deed concludeerde dat ik in mijn huidige conditie absoluut niet gere-integreerd kon worden, en adviseerde eerst een revalidatietraject te doen. Dat werd een SOLK-traject, en daaraan ben ik maart 2020 begonnen.